Cineuropa celebra a traxectoria da actriz Ángela Molina outorgándolle o Premio Cineuropa

Neste segundo sábado de festival, Cineuropa renderá unha necesaria homenaxe o talento e a forza artística da actriz Ángela Molina, outorgándolle o segundo dos tres premios desta edición. A cerimonia de entrega do premio, que contará coa presenza do alcalde Martiño Noriega, terá lugar ás 20 h. no Teatro Principal. O acceso é gratuíto previa recollida de convite no despacho de billetes da mesma sede.

Ángela Molina

Actriz de cine e teatro, debutou en 1975 co filme No matarás, de Cesar Fernández  Ardavin. En 1985 obtivo o Gran Premio da Crítica de Nova York e, ao ano seguinte, converteuse na primeira actriz estranxeira en recibir un David de  Donatello, por Camorra, de  Lina  Wertmüller. En 1986 consegue tamén a Cuncha de Prata á mellor actriz por La mitad del cielo no Festival de San Sebastián. Despois virían o Premio Cidade de Huelva en 1999; o Premio Málaga en 2002, a Espiga de Ouro e a mención especial no Festival de Málaga en 2012, o Premio Nacho Martínez de Xixón en 2009, o Premio Luis Buñuel en 2010 e, por fin, o Premio Nacional de Cinematografía en 2016.

Á parte de traballar con Luis Buñuel, fixo o seu con Alain Tanner, Giuseppe Tornatore, Luigi Comencini, Ricardo Franco, Marco Bellocchio, Bigas Luna, Pedro Almodóvar, e os irmáns Taviani entre moitos outros cineastas.

Citas cinematográficas

Cineuropa ofrece este sábado varias propostas cinematográficas para non perder:

A última tolemia de Claire Darling, de Julie Bertuccelli, ás 18 h. no Teatro Principal

Catherine Deneuve sae do seu longo peche, como dun sarcófago, para poñer en almoeda os seus caros obxectos: lámpadas de Tiffany a 1 euro. Para poñer coto a tan fermosa tolemia chega a súa filla —tamén na vida real—, Chiara Mastroianni. Todo queda na casa… ou fóra dela, nese bazar das sorpresas. Adaptación da novela de Lynda Rutlesge Faith Bass Darling's last garage sale.

Cisne de cristal, de Darya Zhuk, ás 21 h. nos Multicines Compostela

Ambientada uns anos despois de que Bielorrusia obtivese a súa independencia, esta vibrante ópera prima, rodada nun opresivo 4:3 pero cun brillo na contorna e a paisaxe que parece construír unha ponte entre ese pasado lúgubre de liberdades cernadas e algo mellor que se intúe pero non se ve, é a amarga resposta dunha moza na vintena que creceu soñando con marchar, con abrazar a independencia propia, e non a recentemente conquistada pola xeración dos seus pais. Salpicada de humor moi fino, esta comedia negrísima, intelixente e feminista foi realizada por unha moza chamada Darya Zhuk: dese nome volveremos ter moi boas noticias.

A land imagined, de Yeo Siew Hua, ás 17:30 h. no Cinema Numax

O León de Ouro en Locarno para un filme que explora esa terra de ninguén que é unha zona portuaria de fábricas nun Singapur onde sobra a man de obra migrante de lugares máis pobres. Unha desaparición, un arranque propio de thriller e unha viraxe na acción —pola vía do flashback— cara o pasado dese ser na bruma, un traballador que atopa a súa vía de escape en noites de neon de danzas tolas, de cyber cafés con camareira nada virtual. Influencias de Won Kar-Wai e de Jia Zhang-Ke, quen presidía o xurado que premiou esta película que fala do amor entre as ruínas, da paixón nada do insomnio e as alucinacións.

O processo, de Maria Augusta Ramos, ás 18 h. no Museo das Peregrinacións

Trátase dun documental imprescindible para comprender a actualidade brasileira. Unha nova mirada ao impeachment de Dilma Rousseff, a primeira muller presidenta de Brasil. A película retrata o xuízo "político xudicial" ao que foi sometida, primeiro na Cámara de Representantes e despois no Senado, poñendo o foco no equipo de defensa da presidenta: o seu avogado José Eduardo Cardoso e dous senadores que loitan para probar a súa inocencia fronte ao voto maioritario dun Congreso infestado de corrupción. A historia persoal de Rousseff enriquece o relato: unha muller que foi encarcerada e torturada pola antiga ditadura militar do país, que agora é acusada de delitos fiscais e corrupción. Rousseff declárase inocente e acusa a oposición dereitista de perpetrar un golpe de estado parlamentario. O principal artífice da acusación é o vicepresidente Michel Temer, un dos seus antigos aliados.

Poden consultar a programación completa no sitio web cineuropa.gal

 

ÁNGELA MOLINA, A VIRXE PAGÁ

(Texto José Luis Losa, director de Cineuropa)

Que Luis Buñuel te bendiga, Ángela. Ou que te apadriñe, con aquela definición, que xa terás gravada a lume, o de «virxe pagá» é un feito diferencial. Tanto que logo, a santa Transición tivo a moitas actrices nos seus altares —a Vitoria Abril, a Ana Belén ou a Carmen Maura— pero virxe e pagá, musitado polo Deus do cinema nun dos seus últimos suspiros, só houbo unha. Por iso, mentres o noso cinema destapaba a tirias e troyanas, Ángela Molina foi a pasionaria daquelas primeiras elexías que se permitían evocar a República perdida. Ou soñala como a infancia recuperada. Dese tempo son Las largas vacaciones del 36, La Ciudad Quemada,  A un dios desconocido ou esa xoia necesitada de reivindicación, o mellor filme de Gutiérrez Aragón e de todo o cine español do postfranquismo que é El corazón del bosque , onde aquel maquis algo conradiano nos facía pensar que a guerra dos nosos antepasados aínda podería reverterse na súa derrota. Mellor morrer de pé que vivir de xeonllos. Con Gutiérrez Aragón estiveches tamén en Camada negra, unha daquelas películas a cuxas proxeccións acudían os fillos guerrilleriños de Cristo Rey a gritar «Vivan as caenas» ou a ameazar de bomba. E comezaches a ser a nosa actriz internacionalista traballando ás ordes de Elio Petri, de Gillo Pontecorvo (onde Carrero voou e voou), de Comencini ou de Bellocchio. De volta a España, tras dúas películas igualmente necesitadas de revisitación como Los restos del naufragio, do querido Ricardo Franco e La sabina, do venerado Borau, xa encadeaches a idade de ouro ou a bóla de cristal daquela era apadriñada por Pilar Miró: Demonios en el jardín e La mitad del cielo, ambas as dúas de novo con Gutiérrez Aragón, puxéronte na cima daquel star- system pilarista que tanto estrañamos. Nesas historias, Ángela, fúchesnos levando dos días do pasado da guerra máis triste de todas as guerras á escura e ditatorial autarquía na cal ti poñías luminosidade rebelde e liberadora no universo do estraperlo e cuarteliño. Non gañaches o Goya naquel ano no que naceu o cabezón. Pero si a Cuncha de Prata en San Sebastián e, en Italia, o David de Donatello, con Liv Ullman e Giulietta Massina como competidoras. Fuches a Nicaragua, a rodar o Novecento sandinista con Miguel Litin. De volta, reinaches con Chávarri naquela versión española de Cabaret que foi Las cosas del querer, onde se falaba de Miguel de Molina e de como os falanxistas lle partiron a cara para que Ojos verdes só a cantase a voz franquista de Concha Piquer. Alain Tanner reuniute con Paco Rabal, mentres caía o Muro e a outra Pasionaria morría en Madrid. E chegaches á vida de Almodóvar, que non ía parar ata conseguir sacar partido da virtude dramática da virxe pagá. En Carne trémula e na apoteósica Los abrazos rotos non fuches moza Almodóvar, senón Ángela Molina nomás. Os Taviani e Giuseppe Tornatore en dúas ocasións renovaron ese fervor italiano que sempre se rendeu diante de ti. Aínda o pasado ano, Leonardo Sbaraglia recollía o Premio Cineuropa mentres se proxectaba nesta pantalla do Principal un neo-noir arxentino de exultante negrura,  El otro hermano, onde ti pleiteabas nun mundo macho. E igual que o teatro chegou á túa vida para que foses troiana e a Mrs. Robinson de El graduado, o teatro ábrese agora en Cineuropa para te recibir, nena de lume, virxe pagá, nai coraxe, muller dunha peza e actriz de telúrica forza intemporal. Celebramos case as túas vodas de prata e a túa metade do ceo. Quédanos outra metade para que sigas regalándonos talento, beleza, trasgo e luz de veráns e de pasionarias.