“Tocar con Marcos mergúllame no mundo rítmico e sofisticado do flamenco, en músicas con moito arranxo nas que tes que estar moi atento. Isto obrígame a inventar unha versión flamenca do vibráfono da cal non existen referencias”. Así fala o vibrafonista Ton Risco do seu compañeiro de dúo, o guitarrista flamenco Marcos Teira. Estes dous músicos acaban de gravar o seu primeiro disco xuntos despois de anos entrecruzándose e coqueteando a ámbolos dous lados dos escenarios e as partituras.
Unha parella de instrumentos infrecuente ao redor dun estilo absoluto, o flamenco, que ambos fan pasear por un repertorio aberto, que parte de arranxos de composicións persoais e abre os seus puntos cardinais para acariñar a canción hispanoamericana, da zamba ao choro. Un e o outro instrumentos acústicos exploran toda a dinámica percusiva dos seus caracteres propios.
Como apunta Teira, “un dúo é unha entidade delicada e exposta a un tempo, sobre todo cando os dous instrumentos teñen unha responsabilidade importante no aspecto rítmico e melódico, de aí o reto para conseguir soster a música e superar as dificultades para chegar ao público”.
Risco e Teira, Teira e Risco. Láminas percutidas e corda rasgada. Madeira e metal. Percusión e harmonía. Dous instrumentos virtuosos que dominan sólidamente o ritmo e propoñen unha viaxe sensorial por universos novos. Teira destaca por un concepto do ritmo moi sólido que inspira ao seu compañeiro de escenario á hora de compoñer, ademais dunha maneira de concibir algo novo sobre algo que xa existe. Risco comparte a súa querenza polo ritmo e non deixa de sorprender ao guitarrista coa súa capacidade como improvisador de melodías.
O vibráfono e a guitarra flamenca enténdense de marabilla, como dá fe este disco gravado lentamente, producido polos mesmos Risco e Teira e editado polo selo madrileño especializado en flamenco-jazz Youkali Music. Como sinala Risco, “ás veces temos que traducir o son da guitarra no vibráfono, especialmente en cuestións puras dos paus flamencos, que precisan ser tocadas de certa maneira e aí hai que darlle voltas para que o vibráfono poida facer as veces da guitarra ou, polo menos, se faga recoñecible un tanguillo ou unha bulería no instrumento”. A guitarra, pola súa banda, sáelle ao encontro ás láminas para crear algo novo partindo da súa compatibilidade. Algo que resume Teira cando asegura: “Os nosos instrumentos enténdense ben, e esa é unha das razóns polas que este dúo existe. Son timbres compatibles, lévanse ben entre eles”.
